Η ταυτότητα της λίμνης

Μεγάλος χάρτης

Ονόματα:

Δοϊράνη, Πρασιάς

Ηλικία :

 

                                                       

Γεωγραφικό Πλάτος:

41ο 13΄Ν

Γεωγραφικό Μήκος:

22ο 48΄Ε

Έκταση:

45 Km2

Υψόμετρο:

145 μέτρα

Λεκάνη απορροής:

Km2

Υψηλότερο σημείο:

1874 μέτρα

Μέγιστο Βάθος:

8 μέτρα

Μέσο Βάθος:

μέτρα

Ανάπτυγμα ακτών:

24,5 Km

 

 

Μεγαλύτερο Μήκος:

8,5 Km

Μεγαλύτερο Πλάτος:

6,5 Km

Όγκος Νερού:

m3

Ανανέωση νερών:

μήνες

                                      

Απόσταση από Θεσσαλονίκη

78 χιλιόμετρα

                                                                                

Νομαρχία:

Κιλκίς

Τηλ&Fax:

23410 22411 & 22311

e-mail:

info@kilkis.gr

http://

www.kilkis.gr

                                                                                                  

Δήμος:

Δοϊράνης

Τηλ&Fax:

23410 97211 & 97141

e-mail:

doirani@otenet.gr

http://

 

 

Δήμος:

Μουριών

Τηλ&Fax:

23410 31227 & 31227

e-mail:

dmouries@otenet.gr

http://

 

 

                                                                                                  

 

Τηλ:

 

Διεύθυνση:

 

Fax:

 

e-mail:

 

http://

 

                                                                                                  

 

Η λίμνη Δοϊράνη

Νοητές γραμμές χωρίζουν, στα δύο, βουνά, ποτάμια και λίμνες, χαρτογραφώντας τα σύνορα των χωρών, που μέσα σε αυτά υποχρεώνονται να ζουν τα ανθρώπινα έθνη. Το πλανάρισμα του πελεκάνου όμως δεν γνωρίζει τέτοιους περιορισμούς. Ξεκινά από την Ελλάδα, συνεχίζεται στα Σκόπια, περνά στη Βουλγαρία και καταλήγει ξανά στην Ελλάδα! Είδωλα γαλήνης και απάνεμα τοπία συνοδεύουν το φτερούγισμα του «ταξιδιώτη χωρίς σύνορα», πάνω από τη μεθοριακή  φύση τις Δοϊράνης. Χωρίς τελωνεία, δασμούς και διατυπώσεις

Χαμηλά στις ρίζες του Μπέλλες, βρίσκεται η λίμνη Δοϊράνη. Στο χωριό Δοϊράνη, στην όχθη της λίμνης, μπορεί σήμερα ο επισκέπτης να βρει εγκαταστάσεις για ψάρεμα όλο το χρόνο. Στην περιοχή δεσπόζει το μνημείο που υπάρχει σε ανάμνηση της μάχης της Δοϊράνης. Στα καθάρια νερά της καθρεφτίζεται το Μπέλλες, καθώς και τα σπίτια της αντίπερα όχθης. Τα 2/3 της λίμνης ανήκουν στη FYROM, μα η νοητή συνοριογραμμή δεν εμποδίζει τα περίφημα γριβάδια να γυροφέρνουν ελεύθερα. Μόνο τους εμπόδιο τα δίχτυα των ψαράδων, που τα σηκώνουν με τις πλάβες τους πρωί και απόγευμα.

Ο επισκέπτης της Δοϊράνης θα νιώσει την απέραντη γαλήνη του τόπου, απόσταγμα ιστορικής διαδρομής πολλών αιώνων και θ’ απολαύσει το μαγευτικό δειλινό, με τα νερά της λίμνης να κοκκινίζουν, καθώς ο ήλιος βυθίζεται εντός τους. Άβγαλτο ντροπαλό κορίτσι η λίμνη μπροστά στα βλέμματα των ανθρώπων. Τα πεντακάθαρα νερά της λίμνης, με τις ιαματικές τους ιδιότητες, προσφέρονται για ψάρεμα όλο το χρόνο.

Η παραλιακή διαδρομή από τον οικισμό της Δοϊράνης μέχρι το βόρειο άκρο της λίμνης, την περιοχή των "Χιλίων Δέντρων" είναι μαγευτική. Οι αιωνόβιες βελανιδιές ανάμεσα στη λίμνη και το βουνό δημιούργησαν το "Μνημείο της Φύσης". Ανεβαίνοντας βορειότερα, μαζί με την γαλήνια ομορφιά της λίμνης ο επισκέπτης απολαμβάνει, κοντά στα Κάτω Σούρμενα, που είναι οικισμός στις Μουριές, τη δροσιά ενός καταρράκτη του οποίου τα νερά πέφτουν σχεδόν από 100 μέτρα ύψος. Η πλούσια βλάστηση από αιωνόβια πλατάνια, σφεντάμι και φράξο κάνουν το τοπίο ειδυλλιακό και ευχάριστο. Συνεχίζοντας την πορεία προς τα σύνορα συναντά κανείς περιοχές πάνω στο Μπέλες που τις γνωρίζουν καλά όσοι ασχολούνται με το κυνήγι. Η βλάστηση στα ψηλότερα σημεία μειώνεται, αυξάνονται οι αετοφωλιές και φαίνονται πάνω στην οροσειρά οι πυραμίδες που οριοθετούν τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας.

 

Μια παράξενη συμβίωση

 

Και στις δύο πλευρές της λίμνης, τόσο στη γιουγκοσλαβικά όσο και στην ελληνική όχθη, υπάρχει μια παράξενη όσο και ενδιαφέρουσα συμβίωση του ανθρώπου με τα πουλιά, που έχει σχέση με τις παραδοσιακές μεθόδους αλιείας, πανομοιότυπες και στις δύο πλευρές των συνόρων.

Οι ψαράδες, Έλληνες και Γιουγκοσλάβοι, χρησιμοποιούν τους κορμοράνους σαν μεσάζοντες για τη συγκέντρωση των ψαριών μέσα σε αβαθείς εκτάσεις περιφραγμένων καλαμιώνων, που τις ονομάζουν «μάντρες». Τα πουλιά συλλαμβάνονται με φυσικές παγίδες από καλάμια που παίζουν το ρόλο φράχτη, μια και φθάνουν τα τρία μέτρα ύψος. Έπειτα τα φτερά τους κόβονται στις άκρες ώστε να μην μπορούν να πετάξουν. Μια προσωρινά βλάβη, που όμως αποκαθίσταται πλήρως, αφού σύντομα οι φτερούγες αναπτύσσονται και πάλι.

Στο τέλος του φθινοπώρου τα ψάρια μετακινούνται στις παρόχθιες περιοχές των καλαμιώνων, όπου τα νερά παραμένουν ακόμη ζεστά, για να γεννήσουν. Οι κορμοράνοι τοποθετούνται στις μάντρες και με τα φτεροκοπήματα και τις κραυγές τους εκφοβίζουν τα ψάρια. Αυτά οδηγούνται πανικόβλητα μέσα από ένα στενό κανάλι —το μοναδικό άνοιγμα— σε μια μικρή λεκάνη συλλογής, όπου και ψαρεύονται με απόχη. Μέχρι το τέλος Ιανουαρίου, αυτή η φιλική προς τη φύση μέθοδος αλιείας έχει ολοκληρώσει το έργο τας και οι φτερωτοί συντελεστές τας φεύγουν ελεύθεροι κολυμπώντας για τα βαθιά. Ακόμη μια απόδειξη πως η φύση ξέρει να επιβάλλει τους δικούς της όρους στην καθημερινή πρακτική, συμφιλιώνοντας τον άνθρωπο με το περιβάλλον του, αλλά και ενώνοντας ανθρώπους διαφορετικών εθνοτήτων, μέσα από συγκεκριμένους τρόπους επιβίωσης.